Over mij

Hoi! Laat ik me aan je voorstellen:

Ik ben Anne Everts, 29 jaar. Ik woon samen met mijn vriend en twee katten in het centrum van Rotterdam. Naast mijn werk als ademcoach ben ik aan het promoveren in het ErasmusMC. Hier doe ik onderzoek naar een medicijn tegen alvleesklierkanker.

 Een nuchtere, daadkrachtige wetenschapster én inlevende, betrokken, ademcoach? Hierbij mijn persoonlijk verhaal:

Als jong meisje groeide ik op vlakbij Eindhoven, met mijn twee broers. Van kinds af aan ben ik sensitief. Op jonge leeftijd gingen mijn ouders uit elkaar. Ik kreeg te maken met twee verschillende huishoudens en bijbehorende gevoelens en uitdagingen. In mijn pubertijd zocht ik hier hulp voor bij psychologen. Op de basisschool nam ik vaak mijn tweelingbroer in bescherming en had ik last van meidenvenijn. Ik kon mijn gevoelens altijd goed verwoorden en uiten bij mijn moeder. Haar woorden: “blijf dichtbij jezelf” staat gegrift in mijn geheugen. Maar wat betekent dit nu eigenlijk…en hoe doe je dit? Een vraag waar ik nu pas op latere leeftijd antwoord op kan geven.

Op de middelbare school vergeleek ik mezelf met anderen, waardoor ik merkte dat ik niet de slimste van de klas was – het kwam me niet zomaar aanwaaien. Toch heb ik me erdoorheen gebokst met veel discipline en ijverig gedrag. Zes VWO werd afgesloten met eindexamens. Ondanks mijn goede schoolgemiddelde, was dit dramatisch. Ik sliep slecht, at niet, het was een groot zwart gat – ik had last van faalangst en zakte. Al mijn vriendinnen gingen studeren, en ik bleef achter, onwetend hoe nu verder… 

Mijn beste vriendin adviseerde ontspanningstherapie. Hier ging ik intensief mee aan de slag. Door middel van ademhalingsoefeningen en begeleiding kreeg ik inzicht waar mijn faalangst vandaan kwam en kon ik met tools werken aan de werkdruk die ik mezelf oplegde. Hierdoor verliep mijn tweede keer eindexamens heel anders en vloog ik hierna door zowel mijn Bachelor (Biomedische Wetenschappen) als Master (Infection & Immunity). 

Voor mijn afstudeerstage besloot ik naar Amerika te verhuizen. In mijn eentje, in een nieuwe omgeving en cultuur: dit zal een hele ervaring worden. Toen kwam de Coronapandemie. Alles verliep anders dan gepland, ook ik werd geïsoleerd. Mijn familie kon me niet komen opzoeken. De duur van mijn stage werd met 4 maanden verlengd. Door allerlei persoonlijke omstandigheden liep mijn destijds langdurige relatie stuk. Door de lange isolement van mijn gebruikelijke leven verloor ik mijzelf… Ik nam de ruimte en de tijd om opzoek te gaan naar wat mij ‘mij’ maakt.

Uiteindelijk was deze ervaring exact wat ik nodig had: ik had genoten van alles wat Amerika te bieden had en uiteindelijk was ik enorm gegroeid als persoon! Mijn thuiskomst was bitterzoet, ik miste mijn avontuur en de confrontatie was groot. Ik woonde ineens sinds zeven jaar weer bij mijn moeder. En ik was afgestudeerd: wat nu?! Alles greep me naar de keel, er was een tweestrijd tussen mijn hart en hoofd.

Wederom kwam mijn beste vriendin met de oplossing: paarden-coaching.  Ik ben nog steeds verbaasd hoe accuraat de sessie was, en hoeveel antwoorden het paard me heeft gegeven! Een paard houdt je simpelweg een emotionele spiegel voor.

Mijn stageonderwerp was mij zo goed bevallen, dat ik besloot mijn enthousiasme en expertise in dit onderzoeksveld uit te willen breiden wederom in een nieuwe stad– leidende naar waar ik nu in promoveer! Ik leer enorm veel en ga met plezier naar werk met mijn gezellige collega’s. Toch gaat het niet zonder slag of stoot. Naast het harde werken, ervaar ik verschillen in werkdynamiek en communicatie-stijlen: de ‘voelers vs. denkers’. Er is vaak vooral oog voor resultaten, presteren en hard werken. Dit is logisch en het past bij me, toch voelde het alsof ik niet mijzelf kon zijn en dat ik gekneed werd tot iemand wie ik niet was: emoties uitzetten en constant doorgaan. Ik voelde me eenzaam in dit gevoel, omdat ik als enige dit uitsprak naar collega’s en leidinggevenden. 

Dit eenzame gevoel werd enorm uitvergroot toen ik recent, plotseling, mijn beste vriendin verloor door een noodlottig auto-ongeluk. Mijn rots in de branding, steunpilaar, (zus)dinnetje: ons verleden, heden en toekomstplannen – alles was ingestort. Ik probeerde te werken, afleiding te zoeken – ik kon en wilde niet alleen zijn. Niemand in mijn omgeving kon begrijpen hoe ik me voelde. Ik negeerde alle red-flags die mijn lichaam aangaf. Maar, de waarheid achterhaalt je altijd: na een paar maanden leidde dit tot complete shut-down van mijn gehele ik. Ik kon niet meer ‘functioneren’. Ik werd geforceerd stil te staan, iets wat geheel onbekend en dus eng terrein was.

Na psychologisch hulp, ervaarde ik nog meer afstand tot mijzelf, mijn hart. Ik probeerde alles wat er was gebeurd met mijn ratio te begrijpen/te analyseren, maar liep hierin compleet vast. Ik was futloos, alles was grijs, mijn ambities waren weg, ik herkende mezelf niet meer. Ik had moeite met mijn ware emoties toe te laten – kan ik de immense pijn van deze traumatische ervaring, dit onbeschrijfelijke verlies, wel aan? Wat zouden mensen om me heen er wel niet van vinden? Ik werd angstig en twijfelde aan mijzelf en alles om me heen. Ik kwam in conflict met mijzelf – wie of wat ben ik nu eigenlijk nog?

Toen kwam in aanmerking met ademwerk bij mediatie school ‘Umoyah’. Hier volg(de) ik privé coaching-sessies – een nieuwe, onbeschrijfelijke, wereld ging voor me open! Dit doe ikzelf nog met regelmaat: practice what you preach. Dankzij de ademhalingstechniek kon ik, op mijn eigen tempo, alle bovenstaande aspecten uitleven en ruimte geven. Ik kan nu voor het eerst eerlijk zijn naar mijn innerlijke ik. Dit had ongekende effecten op alle drie de niveau’s: fysiek, mentaal/emotioneel en energetisch. Tijdens de sessies ervaarde ik hoe onbewust diepste gevoelens opkwamen, mentale rust en evenwicht herstelde, en uiteindelijk hoe mijn energie weer toenam. Hierdoor kreeg ik inzichten in mijn onderliggende patronen en diepste angsten. Ik heb een switch in bewustzijn ervaren – een staat van zijn, een absolute plek, waar al mijn gedachtes en emoties mogen komen en gaan. Waar ik mijzelf niet langer anders hoef voor te doen, of constant opzoek hoef te zijn om mijzelf te fixen– want, ik was er altijd al. Het achtergrondmuziekje dat altijd opstond, maar waar ik nooit echt naar luisterde: Mijn hart, het is op de voorgrond getreden.

Ademwerk heeft me getransformeerd en een nieuwe kijk op het dynamische leven gegeven. Ademen doet leven.

 Wil je jezelf kunnen vinden en zijn? Herken jij jezelf in mijn verhaal hierboven…?